کد مطلب:28151 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
المُلكُ سیاسَةُ. كشورداری، سیاست است. و هرگز برای رسیدن به قدرت و حراست از قدرت به دست آمده، هر كاری را روا نمی داند؛ بلكه به عكس، او توسّل به ابزار نامشروع را حتی به بهای از دست دادن قدرت صحیح نیز جایز نمی داند. بر پایه آموزه های علوی، سیاستْ شناخت و بهره وری از ابزارهای مشروع در اداره جامعه و تأمین رفاه مادّی و معنوی مردم است. به دیگر سخن، در آموزه های علوی، به كارگیری شیوه های نامشروع و ابزار به ظاهر كارآمد، امّا به واقع ناصحیح، سیاست نیست؛ بلكه خدعه، نیرنگ، فریب و به تعبیر امام صادق علیه السلام، «نكراء»است.[1]. از نگاه علی علیه السلام، حكومت، چیرگی بر دل ها و تسخیر خردها و عاطفه هاست، نه رام سازی «تن»ها و سلطه بر افراد و چیرگی بر گُرده ها. چنان تفسیری از حكومت، چه نیازی به توسّل به ابزار نامشروع سیاسی دارد. قدرت در نگاه او جز برای احقاق حق، قداستی ندارد تا برای حفظ آن، به شیوه های باطلْ چنگ بیفكند. تصرّف دل ها راهی جز استفاده صحیح از شیوه ها و راه سپردن بر اساس ارزش ها ندارد. سیاست های نامشروع و باطلگرایانه، شاید روزگاری كوتاه، با جست و خیزْ سلطه بیافرینند و آن را ادامه دهند؛ امّا هرگز دوام نخواهند آورد و برای مردم، جز زیان، چیزی نخواهند داشت كه: لِلحَقِّ دَولَةٌ ولِلباطِلِ جَولَةٌ.[2]. حقّ را دولتی است، و باطل را جولانی.
سیاست در نگاه علی علیه السلام، اداره استوار جامعه بر اساس معیارهای الهی، و حركتی حق مدارانه است. او كه می گوید: